விவேக்பாரதி பக்கம்

  வெண்பா   நீல   மணிவண்ணன்   நித்திலமாய்ப்   பூத்துவிட்டான் கோலம்   எழுதிநீ   கொண்டாடு  –  ஜாலமாய் மண்ணில்   பலசெய்து   மானிடரை   வாழ்விக்க கண்ணன்   பிறந்தான்   களி  (1)   விருத்தம்   களித்தாடிக்   கொண்டாடு   தோழி !  நம்மைக் ​ காக்கின்ற    மயில்வண்ணன்   தோன்றி   விட்டான் வெளித்தோற்றம்   கருநீல   மாகும் !  அந்த ​ விரலெல்லாம்   செந்தாம   ரையாம் !  வான விளக்கைப்போல்   கண்களிலே   ஒளியாம் !  கண்ணன் ​ விளையாட்டைப்   பார்க்கின்ற   போதோ   அள்ளி அளிக்கின்றான்   கைபிசைந்த   மண்ணை !  கண்ணன் ​ அழகுக்கே   உரித்தான   சேட்டைப்   பிள்ளை (2)   வெண்பா   பிள்ளையிவன்   வந்தான்   பிடியில்சிக்   காமலினி கிள்ளையென   நம்யசோதா   கீழ்மேலே  –  துள்ளிடுவாள் கோகுலத்தில்   வாழ்கின்ற   கோபியர்நம்   காதலுக்கு ஆகுலமே   கண்ணன்   அழகு . (3)   விருத்தம்   அழகுக்   கண்ணன்   குழலினால் ​ ​ அமுதப்   பாட்டுப்   பாடுவான் பழகும்   போது   சேட்டைகள் ​ பண்ணு   கின்ற   பாலகன் வழக்கா   மாக   வெண்ணையை ​ வாயில்   அப்பிக்   கொள்ளுவான் மழலை   மாறா   குணத்தினன் ​ மலையை   விரலில்   தூக்குவான் (4)   வெண்பா   வான   நிறம்பார்த்து   வாயைப்  

இந்தியா சுதந்திரம் வாங்கி 75 வருடங்கள் ஆகிவிட்டன. இதைப் பவள விழா என்று பாரதம் முழுக்க கொண்டாடுகிறது. இந்தப் பவளத்தை நாம் கண்ணாரக் கண்டு, மனதார நினைத்து, உடலார சுவாசிக்க, எத்தனை வீரர்கள் தங்கள் கண், மனம், உடல் எல்லாம் வருந்த உழைத்தார்கள்? ஆக இந்தக் கொண்டாட்டம், மேலிருக்கும் கொடிகளுக்கு மட்டும் இல்லை... அதை ஏற்றி வைத்த கம்பங்களுக்கு. சொல்லப் போனால், கம்பம் தாங்கும் அஸ்திவாரங்களுக்கும்தான்.  மூன்று வண்ணத்தில் நமது தொப்புள் கொடி பறக்கிறது. கீழே ஆல்போல் வளர்ந்த கம்பம் தாங்குகிறது, அடியில் தாங்கும் தியாக வேர்களை இப்போது கொஞ்சம் நினைத்துப் பார்ப்போம். எத்தனை ஆயிரம், லட்சம் மக்கள்.. இன்று கோடியில் வாழும் நமக்காக கொலைகளப்பட்டார்கள்… எத்தனை நூதனப் போராட்டங்களை நம் முன்னோர்கள் முன்னேற்றிக் கொண்டு சென்றார்கள்? எத்தனை லிட்டர்களில் குருதி அபிஷேகத்தை வாங்கிக் கொண்டு, அந்த சுதந்திர தேவி நமக்கு தரிசனம் ஆனாள். இவற்றை எல்லாம் நினைக்கும்போது, ஒரு வீரனின் கதை நினைவுக்கு வருகிறது.  அவன் பெயர் உத்தம்சிங்.. அப்படித்தான் அவனது பெற்றோர் அவனை அழைத்தார்கள். ஆனால், தனக்கு அவன் வைத்துக்கொண்ட பெயர், ராம் முகம்மது சி